بسم الله الرحمن الرحیم

امروز کسی که ثروتمند است ، اگر از دنیا برود ؛ بر اساس شأن او مجلس ختم می گیرند و بر اساس ثروتی که دارد ؛ جسد او را تشییع و کفن و دفن می کنند و سنگ قبرش را هم از جنس اعلی انتخاب می کنند و پذیرایی از میهمانانی که برای فاتحه خواندن آمده اند هم به بهترین وجه است .

انسان سالکی که در مدت عمرش دنبال کسب علم و معارف بوده و از دانایی علم به دارایی وجودش رسیده و همیشه سعی اش بر آن بوده که در جهت رضای خداوند متعال حرکت کند ، این چنین شخصی مقامات والایی دارد ، بعد از فوتش ملائکه ی آسمان او را براساس شأن و مقامش ، تشییع می کنند و آسمانها را زینت می کنند و به استقبالش صف می کشند و تا بهشت و جایگاهش او را بدرقه می کنند و پذیرایی از میهمانانی که برای خواندن فاتحه تشریف آورده اند ؛ غذاهای روحانی است که ملائکه به جان و روح آنان می ریزند.

امروز در دار دنیا هر که از دنیا می رود ؛ مردم می گویند : چه باقی گذاشت و ملائکه می گویند : چه با خود آورد ؟!

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر می خواهی کتاب وجودت ورق بخورد تا تو آن را بخوانی ؛ ناچاری به حرف اسلام گوش دهی و طبق دستوراتش عمل کنی . لذا همان گونه که بارها گفتیم ؛ فقط با عمل به قران و فقه می توان لایه های درون را باز کرد . کتاب و عوالم وجود تو به مانند دایره های پیاز تو در تو است و به هم راه دارد . همان گونه که اگر تو پوسته ی رویی و ظاهری پیاز را بردار ی به لایه های درونی پیاز می رسی. همان گونه هم اگر تو لایه ی رویی و ظاهری و مادی خودت را بی خیال شوی ؛ خود بخود عوالم وجودی و درونی تو ورق می خورد و تو به راز درون خودت پی می بری .

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا شده تا به حال کسی با تو گرم حرف زدن باشه و پرنده ی خیال تو در جای دیگری در پرواز باشه و تو اصلا نه صدای او را بشنوی و نه وقتی در مورد آنچه گفته ؛ از تو نظر می خواهد ، تو چون نفهمیدی موضوع حرفش چی بود؛ به محضی که دهان باز می کنی و چیزی می گویی ، طرف فورا می فهمد که تا حالا داشت یاسین در گوش چه کسی می خواند !!

روزانه تو چند نوبت به نماز می ایستی و می گویی : " ایّاک نعبد " خدایا فقط تو را می پرستیم . اینجا پرستیدن جمع آمده ، یعنی خدایا من با تمام اعضاءو جوارح و جوانحم تنها تو را می پرستیم . دروغ بد است و بدتر ، وقتی است که طرف می داند که تو داری دروغ می گویی . این یک حرف ظاهری که نیست که تو مجبور باشی به زبان بگویی : خدایا فقط تو ! 

 بله ما تکلیف داریم نماز بخوانیم ؛ اما کدام نماز را باید خواند ؟ ! اصل نماز را وجود باید بخواند ؛ چگونه ؟     با کلیک کردن بر روی ادامه مطلب با ما همراه باشید ..

.

بسم الله الرحمن الرحیم

تو اگر گرسنه ای و نان می خواهی ؛ هیچ گاه نانوا به در خانه ی شما نمی آید ؛ بلکه تو خود باید مسیر نانوایی را طی کنی ؛ البته اول باید مسیر کار کردن را طی کرده باشی و در قبال این کار کردن ؛ پولی بدست بیاوری و بعد پول را بدهی و نان بگیری ، نان هم که گرفتی باید معده ی سالمی داشته باشی تا بتوانی آن نان را بخوری و با آن بدنت رشد کند و بزرگ شود .

اگر روح تو گرسنه است و تو طلب نان از عالم الست را داری ؛ هیچ گاه امام(ع) نمی آید از عالم ملکوت برای تو نان بیاورد ، بلکه تو خودت باید مسیر عالم ملکوت را در وجودت طی کنی و وارد بر آن عالم شوی و از آن تغذیه کنی تا روحت رشد کند و به تعالی برسد . البته تو قبلا باید در مسیر ظهور اسمائی که خداوند در درون تو گذاشته  ؛ حرکت کنی و رذایل اخلاقی را از درونت بیرو ن بریزی ؛ بعد که روحت صفا گرفت ؛ بله آن وقت با این برگ امتیاز می توانی هر غذایی که خواستی از عالم الست سفارش بدهی و بخوری و به صفا و نورانیت قلبت برسی . 

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان به هر چیز که عاشق شود ؛ به نقطه مقابل آن کر و کور می شود . اگر عشق تو حقیقی باشد ؛ چشم تو به کل مجازها کرو کور می شود و اگر عشق تو مجازی باشد ؛ چشم دل تو به کل حقایق کر و کور می شود . کسی که به حقایق و به معقولات عشق دارد ؛ ابدا این ور را نمی بیند و با این ور انس ندارد ؛ بلکه انس او با ملکوت و ملکوتیان است و به کسی هم که همرنگ با ملکوت است ؛ عشق می ورزد . لذا نه داشتن های این وری او را خوشحال می کند و نه نداشتن های این ور ی او را ناراحت می کند .

اما کسی که عشق به مجاز دارد ؛ ابدا حقایق آن ور را نمی بیند و حقایق ملکوت را ادراک نمی کند و با ملکوتیان انس ندارد ؛ بلکه انس او با زمینیان است و به کسی هم که بیشتر به عالم ماده چسبیده و اندیشه ی مادی دارد و زمینی زندگی می کند ؛ عشق می ورزد . لذا داشتن ها و نداشتن های آن وری برایش علی السویه است ؛ نه کسب معارف و دانستن حقایق و راز هستی او را به ذوق می رساند و نه از ندانستن آن احساس ناراحتی می کند . 

پس عشق به حقایق تو را به مجازها کور و به حقایق بینا می کند و عشق به مجاز تو را به مجاز بینا و به حقایق کور می کند ؛ حال خود در خودت کنکاش کن و ببین که چشم دلت بیناست یا چشم سرت !! کدامیک ؟ 

بسم الله الرحمن الرحیم

در عالم ماده برای بدست آوردن هر چیزی باید مبلغی پول هزینه کنی تا آن چیز را بدست آوری . یعنی در دنیا کسی به تو غذا و لباس و.. خانه و غیره ، به رایگان نمی دهد . اما در عالم معنا ، خداوند مهربان تو را مفت و مجانی به عالم ملکوت می رساند و هیچ پولی هم از تو نمی خواهد . در دنیا تو باید ابزار دست و پا و .. را شبانه روز به کار گیری ؛ تا بتوانی لقمه ای نان بخوری و زندگی کنی .تازه بعد از این همه دوندگی ها می شوی صاحب خانه و ماشین و .. هر چیزی که تو اسمش را رفاه و آسایش می گذاری . اما در عالم معنا تو خیلی راحت فقط با حرکت در وجودت می توانی صاحب آن چیزهایی شوی که حتی در ذهن و تصور تو هم نمی گنجد. 

در دنیا هر کس بیشتر صاحب سرمایه و پول باشد ؛ او را بیشتر احترام می گذارند و بله چشم قربان گوی او هستند ؛ اما در عالم معنا هر کس در نزد خدا ی مهربان بیشتر احساس عجز و نداری کند و بیشتر به فقر وجود خود پی ببرد ؛ ملائکه بیشتر او را تحویل می گیرند و فقط با یک حرکت در وجود تو را با تمام نداری و فقر ، ثروتمند می کنند  .تنها کاری که تو باید کنی که به این ثروت وجودت برسی این است که فقط به تکلیفت عمل کنی و مسیر وجودت را در جهت او تنظیم کنی و حرکت تو به سوی او باشد نه به سوی غیر او  و در این چند صباح عمرت خانه ی قلبت را که مفت و مجانی در اختیار تو گذاشته از اغیار ( نامحرمان قلب و راهزنان دل ) پر نکنی و قلبت را از قاذورات و گناهان و رذایل اخلاقی پاک کنی و خانه را به صاحب خانه تحویل دهی ؛

آن وقت خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل !!!  

بسم الله الرحمن الرحیم

متأسفانه اکثریت مردم امروز نسبت به عوالم وجودیشان غریبند و به آن شناخت ندارند و غذای متناسب هر عالم را به روحشان نمی دهند . برای همین روحشان قدرت درک عوالم بالا را ندارد و وقتی راجع به عالم معنا صحبت می کنیم ؛اکثرا هاج و واج می مانند که این حرفها یعنی چه ؟! 

برای همین است که ما تا امروز در وجودمان کوتوله مانده ایم و به بچه ی یک ساله ای می مانیم که هر چه عشق و محبت را برایش معنی کنی ؛ همچنان حیرت زده به تو نگاه می کند . چرا ؟ چون سن و سال او کم است و بزرگ نشده و در عالم و دنیای یک جوان هجده _ بیست ساله قرار نگرفته ؛ لذا معنی و مفهوم عشق را ادراک نمی کند؛ چون در عالم جوانی قرار نگرفته .

بچه ی یک ساله برای اینکه به آن فهم و ادراک برسد ؛ باید غذای متناسب با جسمش را بخورد تا تن و جسم او قد بکشد .به محضی که بالغ شد وقوای درونی او فعال شد ؛ خود بخود  در عالم جوانی قرار می گیرد و زیبایی آن عالم و طعم شیرین عشق و محبت را می چشد و ادراک می کند .

 پس ما که تا امروز روحمان رشد نکرده و همچنان کوتوله فکر می کنیم و اندیشه ی بلند نداریم و معنای واقعی عشق را که بزرگان می گویند را ادراک نمی کنیم و عشق های کذایی دنیا را با آن حقیقت عشق اشتباه گرفته ایم ؛ به این سبب است که غذای متناسب با روحمان را نخوردیم و رشد نکردیم . تنها و تنها راهی که ما می توانیم به عوالم وجودمان راه پیدا کنیم ؛ این است که غذای متناسب با روحمان را بخوریم ؛ بعد کم کم خودت می بینی که روحت دارد بالنده و بزرگ می شود و خود بخود پا به عوالم وجودت می گذاری و کم کم بینش تو به هستی عوض می شود و عالم عشق واقعی را درک میکنی .آنچه تا دیروز برای بدست آوردنش تلاش می کردی ؛ امروز پوچی آن را می بینی و امروز واقعیت هستی را جور دیگر می بینی و به افکار واهی و تو خالی دیروز خود می خندی .

بسم الله الرحمن الرحیم

ما باید در هر سه عالم (ملک و ماده ) ،(ملکوت و خیال ) ، ( جبروت و عقل ) ، غذای متناسب آن عالم را نوش جان کنیم تا در هر سه عالم بزرگ شویم . در هر عالمی که تو غذای آن مرتبه را نخوری ؛ در آن عالم رشد نمی کنی و بزرگ نمی شوی . بچه ی یک ساله ای که در عالم ماده ، غذای متناسب باجسم را از طبیعت نخورد ؛ جسم و تن مادی او هرگز رشد کافی را نخواهد داشت و بزرگ نمی شود . لذا وقتی او به سن هفت سالگی می رسد ؛ در مقایسه با بچه های هفت ساله ؛ جثّه ی او ریزتر است .

به همین گونه اگر انسان فقط غذای جسم و ماده را از طبیعت بخورد و غذای ملکوت را به روحش ندهد ، نمی تواند آسمانی و لطیف بیندیشد . هرچند که از نظر بدنی ، هیکل او خیلی خوب رشد کرده و بزرگ شده ، اما هیکل ملکوتی او کوچک مانده ؛ چون غذای خاص عالم ملکوت را نخورده وفکر و اندیشه ی او کوتاه مانده و قد نکشیده ، لذا او تشخیص خوب و بد را نمی دهد ؛ چون ادراک و فهمش در محدوده ی عالم دنیا خلاصه می شود و فقط سود و زیان این ور را می بیند و تمام سرمایه اش را هم به این ور می ریزد و ناراحتی و خوشحالی اش هم به همین سمت است و حتی در سن بالای 50 _ 70 هم با کوچکترین مشکلی که به عالم ماده اش وارد می شود ؛ فریادش بلند می شود ، چرا ؟ چون بزرگ نشده و مثل بچه ای که وقتی ماشین اسباب بازی اش می شکند ؛ از کوره در می رود و ساعتها گریه می کند ؛ او هم دنیا و شکست در آن را بزرگ می بیند و برای از دست دادن آن، دائم در جزع و فزع است و بصیرت ندارد و درد عالم بالا را حس نمی کند .  

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان در هر مرحله ای که در وجودش عروج می کند و بالا می رود ، غذای همان مرتبه را طلب می کند و دیگر غذای مرتبه ی پایین او را سیر نمی کند. نوزادی که دوران شیرخوارگی را به پایان رسانده و هم اکنون دو ساله است ؛ دیگر شیر مادر نمی تواند او را سیر کند ؛چون جسم و بدن او رشد کرده و بزرگتر شده و غذای بالاتر ی را طلب می کند . 

انسان فقط یک عالم ندارد بلکه در عوالم مختلف پیچیده شده است و علاوه بر عالم ماده ( ناسوت) ، عالم خیال و برزخ (ملکوت ) و عالم عقل (جبروت ) را هم دارد . یعنی انسان در سه عالم تو در تو ( طبیعت و ماده ، ملکوت ، جبروت ) پیچیده شده است و این عوالم را با خود حمل می کند .

انسانی که در وجودش سیر کرده و با بصیرت و بینش درست به هستی می نگرد ؛ می داند که برای همیشه در عالم ماده باقی نمی ماند ؛ لذا دائم در وجودش به دنبال آن باقی و جاودانگی می گردد ، چون روح او بزرگتر شده و دیگر غذای ماده و طبیعت او را سیر نمی کند و بدنبال غذای بالاتری است و وجود او غذای عالم ملکوت را طلب می کند . به همین گونه وجود او در عالم ملکوت کم کم بالنده و بزرگتر می شود و بینش و دید او به عالم هستی وسیع تر می شود و با بصیرت به اطرافش می نگرد و دیگر غذای ملکوتی هم او را سیر و قانع نمی کند ؛ بلکه دائم در طلب غذای جبروتی است و برای وارد شدن  به جبروت دست و پا می زند .

بسم الله الرحمن الرحیم

هواپیما برای پرواز ، باید سوخت کافی داشته باشد تا با این سوخت حرکت کند و به سرعت از زمین دور شده و به آسمان بلند شود و بالا رود .

انسان برای پرواز در آسمان وجودش ، با سوخت و آتش ناملایمات زندگی ، شعله می گیرد و از زمین تن بلند می شود و به عوالم وجودش وارد می شود و اوج می گیرد . 

اوج پرواز تو در لازمانی و لامکانی وجودت است و وجود تو نه زمان می شناسد و نه مکان . همین که پا به خانه ی وجودت گذاشتی ؛ یک " لااله الّالله " به اخلاص تو را تا عرش پرواز می دهد .

همین که تو به قصد سفر به مشهد مقدس در هواپیما نشستی ؛ دقایقی بعد وقتی از بالا زمین را نگاه می کنی ؛ زمین را کوچک می بینی و این کوچک دیدن زمین به این معنی است که تو از زمین دور شدی و بالا رفتی و بعد از ساعتی پرواز ، به مقصد می رسی و خود را در مشهد می بینی .  همین که تو به قصد سفر به آسمان وجودت در هواپیمای جانت نشستی ؛ لحظاتی بعد از اوج گرفتن ، به عوالم برتر وجودت وارد می شوی و از آن جایگاه ، ارض وجودت را کوچک می بینی و به ادراک وجودت می رسی و ......... خود را در ملکوت حاضر می بینی .